"Χαρηκα που σε γνωρισα, και τωρα...;" Μερος Α΄

Ήταν σκοτεινά σε εκεινο το σημείο. Στον δρόμο που ειχα παρκαρει ηταν μονόδρομος, στη γωνια ενος πεζόδρομου,  στον οποιο σε έβγαζε απέναντι  στον Ψηλο Βράχο.   Ηταν θεοσκοτεινα. Το μονο που εβλεπα μπροστά μου ηταν τα φώτα του Ψηλού Βραχου. Τιποτε άλλο. Δεξιά ενα κτήριο και σκοτάδι. Αριστερα ενας παιδικος σταθμος και σκοτάδι. Δε μου αρέσει το σκοτάδι. Με αγχώνει. Η αγωνία μου στο κόκκινο ενέτεινε το άγχος μου.



  Η κόκκινη επιγραφή μόνο απο απέναντι και τα λαμπάκια απο το ραδιόφωνο δεν ήταν αρκετά για να μπορώ να δω στο καθρεφτακι απο το αμαξι και να διορθώσω και την παραμικρή λεπτομερεια στο μακιγιάζ..και περίμενα. Αναψα το φως και  περίμενα. Διόρθωσα το μακιγιάζ και ....περιμενα. Περίμενα. Πάνω στο δεκάλεπτο άρχισα να κρασσαρω, τον πηρα τηλέφωνο
-Που είσαι ;
-Έρχομαι..
Έκανε πάνω απο μισάωρο. Τα νεύρα μου τσαταλια.. αλλα ήμουν  φοβερά χαρούμενη και δεν ειχα ιδέα γιατί. Γιατί χαιρόμουν ; Αυτός ήθελε να με δει.. εγω απλά την περιέργεια μου ήθελα να σκοτώσω..
Καποια στιγμή έφτασε με τα χίλια ζόρια, έκανε τα μισά του δρόμου και ξεχασε τα κλειδιά του και γυρίσε πίσω ( μια ζωή αυτό κάνει όταν έχει πολύ άγχος, γκάφες και με στήνει συνέχεια, ακόμα κι αν είμαστε σπίτι του)

Βγηκα εξω απο το αμάξι,  γιατί αν δεν είχα νεύρα,  θα κοιμόμουν για να μη βλεπω το σκοτάδι, κι επειδή ειχα νεύρα επρεπε να περπατήσω. Ενώ, ήμουν παρκαρισμενη πάνω σε γωνία, περπατούσα πάνω στο πεζοδρόμιο και  μονολογουσα,  απο ποια πλευρά του δρόμου θα σκάσει μύτη.
-Απο δω θα ερθει....-Οχι, απο δω,...-Οχι, απο δω, θα ακολουθησει το δρόμο που ήρθα κι εγω.
Τελικά παρκαρε απο τον αντίθετο γιατί ειχε μεγαλυτερο πάρκινγκ.
-Τι βλάκας που δεν το έβαλα κι εγω εκεί...
Καθως εκανα βόλτες στο πεζοδρόμιο τον βλεπω ξαφνικά μπροστά μου!!!!!

Εδω ο χρόνος κάνει στοπ. Ψηλος..., χμμ..οχι τόσο, αλλα σίγουρα ψηλότερος απο μένα, βοηθάει και το κοστούμι, δίνει ύψος.. Ξανθός. -Θεε μου,...μπινγκο με τη μια; Δε μπορει.. ( λατρευω το ξανθο ειδος) Το κοιτουσα κ το ξανακοιτουσα συνέχεια το μαλλι του, εντάξει, ήταν καστανοξανθο, αλλα μου αρεσε να το βλεπω για ξανθο. Καταγάλανα ματια!
 -Κορίτσι μου, εχει το μαύρο το κατραμι το σκοτάδι μας λες τοση ωρα, που τα είδες ;;;;;; Τα ειδα!! Λαμποκοπουσαν! Το μπλε το ανοιχτό το θαλασσι, του ουρανού κι όλα τα χρώματα μαζι. Οποια σπιθαμή φωτός υπήρχε εκει τριγύρω χτυπούσε κατευθείαν στο μάτι του! (γκχμ.. το ξανθο παει με γαλάζιο ματι, σιλβουπλε..)
Προσωπο: το απολύτως δυναμικό και γοητευτικό προσωπο, κάπως θλιμμένο θα έλεγα για εκείνη τη στιγμή, (η ταλεπωρια που του ειχε προκαλεσει η Αλλη φαινόταν, αλλα εμοιαζε σίγουρα πως έχει ανάγκη να την αφήσει πισω...) αν και χαμογελαστά ευγενεστατος. Η χάρη και το στυλ με το οποιο απλωσε το χέρι του για να με καλωσορίσει απεπνεε άλλον αέρα, άγνωστο για μένα, και μεταφραζοταν σε αέρα εξωτερικού, η στάση του σώματος το ίδιο , ολο υπεροχο και εντελώς πρωτόγνωρο. Ολο!
-Τι;;;;;;;; Χειροφιλημα;;;; Slow down αγαπητέ μου, τι θέλεις τώρα να έχουμε λυποθυμιες ακόμα δεν γνωριστήκαμε ; Ακου χειροφιλημα; Δεν μπορει ;; Απο κανενα πριγκιπάτο το έσκασε και δε μας το λέει για να μην κανει εντύπωση. Τι εντύπωση δηλαδή, το άτομο έχει ξεφύγει. Θα χρειαστώ μάσκα οξυγόνου και είμαι μόλις 25 χρονών...δε με λυπάσαι ;Ρεζιλι.
Κατσε, βρε κουκλακι, έχεις γνωρίσει κάποια και καποια τέλος αγοράκια στη ζωή σου, (δεν ειναι ωρα για μέτρημα σιλανς!!) δεν είσαι αβγαλτο, ξέρεις, έχεις δει και πέντε πράγματα, και σε ψαρωνει, έτσι ο φλορακος ο καθηγητής απο την Τσεχια, τώρα γιατί ; Ρεζίλι. Συνελθε.. Τι συνελθε;...
Στον επόμενο τονο, και αμεσως μετά τη χαιρετουρα, που κοντεψα να τα κάνω πάνω μου, γυρίζω και του λεω, -Μισο να παρω την τσάντα μου, είναι στο αμάξι.
Κάνω στροφή κι αυτός αντί να παλουκωθει να με περιμένει έρχεται απο πίσω μου...

Οχι, δεν το ζω αυτό.

Το πεζοδρόμιο ψηλο. Σκυβω να πιασω τη τσάντα μου και στο τράβηγμα χύνονται κάποια πραγματάκια. Μέχρι να τα μαζέψω, ο κύριος, είχε ενα τριλεπτο θέαμα να θαυμάζει τα οπίσθια μου, οχι πως είναι και τίποτα σπουδαίο, αλλα να το πεζοδρόμιο ψηλο, ποσο να τουρλωθεις πια;
Επιτελους, καταφερα και βγηκα απο κει μεσα, αφού εγινα για δεύτερη φορά Ρεζίλι.

Μα πως σκέφτηκε, οτι μπορεί να μην ήθελα να τον δω; Αυτά δε γίνονται. Θεε μου, τον ειχαν κατααδικησει αυτές οι τρισαθλιες φωτογραφίες ! Μα, δεν είναι δυνατόν. Ο άνθρωπος είναι ωραιοτατος, γλυκητατος, και πολυ γοητευτικός. Καλά έχει και τις ασχημιες του, και φλέβα δεν κόβω, αλλα δεν ήταν και για να τον παρω απο φόβο, βλέπεται ο άνθρωπος και αρκετά μάλιστα.

Προχωράμε στο αμάξι του, στο οποίο σπεύδει σε χρονο ντε τε, να μου ανοιξει την πόρτα του συνοδηγού διάπλατα για να καθίσω. Τόσο κοιμισμενη ειμαι ώρες ώρες, που δεν καταλαβα καν πότε πέρασε απο πισω μου και μου ανοίξε.Με εντυπωσιασε δεύτερη φορα. Μπα,...δεν είναι Έλληνας ο ανθρωπος. Δεν είναι και δεν το ξέρει, η δεν θέλει να το λέει. Ο αέρας του, ξαναλέω, άλλο πράγμα, μέχρι και το άρωμα του, δεν το μυριζεις Ελλάδα σίγουρα! Άγνωστο και μεθυστικό -"Χμ,..το δικό μου αλήθεια του αρεσει;"

-Θα σε παω σε ενα πολύ αγαπημένο μου στέκι, ελπίζω να σου αρέσει, μου λέει.
-Δεν έχω κανένα πρόβλημα, δεν ξέρω και πολλά στέκια στην περιοχή σου, οπότε σίγουρα θα μου αρέσει.
Το ΦΟΕ, έτσι λεγόταν. Το πιο ιν, γκλαμουρατο και χαλαρό μαγαζι, που έχω δει ποτέ. Οι ιδιοκτήτες του, είχαν ρίξει ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα στο στήσιμο του. Ηταν κλαμπ, καφε και εστιατόριο μαζί. Αρχικά φτιάχτηκε ως συλογος για κυνηγούς και μετά έγινε στέκι για πολλούς.
Με έβαλε και έκατσα σε μια φοβερή αναπαυτική πολυθρόνα, μου έμοιαζε βασιλική.

-"Για σένα την κρατησα, εσυ θα καθίσεις εκεί ", μου ειπε. και περιμενε μέχρι να καθίσω για να καθίσει κι αυτός απέναντί μου.

Σαστισα. Μπορεί και να κοκκινησα. Δεν με ένοιαζε. Ήθελα να το δείξω ότι μέχρι στιγμής εχει κερδίσει την συμπάθεια μου.
Και για ακόμα μια φορά νιωθω ασφαλής.

Παραγγελνουμε.  Εγω για να ξυπνήσω λίγο στην αρχή, παραγγελνω  μια σοκολατα γλυκιά, αυτός ενα λατε μακιατο. Σχωρα με, αδερφουλα, κι αυτο το ρόφημα πρώτη φορά το άκουγα...τι το θελα και ρώτησα ;
Μου έκανε ενα ολόκληρο σεμινάριο απο που προέρχεται το μακιατο, απο τι συντίθεται, πως φτιάχνεται , ποιος του το έμαθε, και πως το έμαθε κι αυτός πως να το φτιάχνουν τα φιλαράκια του στο στέκι για να του το προσφέρουν.
Τα αυτάκια μου άρχισαν να κάνουν πεταλούδες. Οκ, άντρας είναι θέλει να εντυπωσιασει, αλλα όπως το εκλαμβανα εγω, δεν ήταν καθόλου έτσι. Ο άνθρωπος ζουσε στο εξωτερικό αρκετά χρόνια, σχεδόν ολη του η ζωή είναι στημένη εκτος, έχει μάθει αλλιώς, έτσι όπως μιλούσε, φαινόταν απλα να περιγράφει τις συνήθειες του, τίποτα παραπάνω, τι έφταιγε αυτός, αν εγω ειχα ζήσει μόνο στο Ελλαντα, και δεν ειχα ιδέα, πως λειτουργεί ο κοσμος εξω απο το χωριό μου.
Με αφορμή αυτό, αρχίσαμε να μιλάμε για την ζωή του εκεί στο εξωτερικό, που έζησε, πως έζησε, πως έγινε καθηγητής με δύο διδακτορικά σε Πανεπιστήμιο της Πράγας.
Εδειχνα, να θέλω να τον ακούω και δεν τον διεκοπτα πουθενά. Οι σφυγμοι στα χίλια. Οσο μιλούσε έκανα σκέψεις ανα δεκάλεπτο και ρωτούσα τον εαυτό μου, "πως σου φαίνεται ; ως εδω καλά ; προχωράμε ";
 Ένιωθα ασφάλεια, θεε μου!! Όσο μιλούσε, ακόμα και το μετεωρολογικο δελτιο των 8.30 να έλεγε θα ένιωθα ασφάλεια και ηρεμία.
Χανομουν στο να ακουω τις περιγραφές του, και δεν ήθελα να τον διακόψω ακόμα κι αν δεν ξημερωνε ποτέ εκείνη η νύχτα.
Το μόνο που με αγχωνε ήταν πότε θα σταματούσε, για να με ρωτήσει, -"τα δικα σου τωρα;" Οχι, δεν το έκανε. Μόνο μια φορά, θέλησε να μου δώσει το λόγο απο ευγένεια , μήπως και ήθελα να πω κι εγω κάτι για μένα, τοτε λοιπόν του ξεκαθαρισα απλά, οτι απο μένα απόψε δεν θα ακούσει λέξη! Ήμουν πολύ αγχωμένη και δεν ειχα το κουράγιο να ψελισω τίποτα. Τίποτα απολύτως, μόνο το όνομα μου. Σε κάποιο άλλο χρόνο θα μιλήσω, κι όταν θελήσω να μιλήσω να είσαι σίγουρος του ειπα, οτι θα παρω το λόγο μόνη μου και δε θα σταματάω. Μου ειπε, οκ, όπως θέλεις, εγώ δεν εχω πρόβλημα να σου μιλάω οσο θέλεις. Φάνηκε κι ο ίδιος να ανακουφιζεται για τον αντίθετο λόγο.

Μετά τη σοκολάτα και τον καφέ παραγγειλαμε ενα οιδιποτο, εγώ ενα amaretto sprite, εκείνος ενα Μεταξα, οπως πάντα. Μεταξα;;;Ποιοι παππούδες πίνουν κονιάκ ; Κι όμως χρυσό μου, είναι το πιο δυνατο ποτό και σε κανει να ξεχνάς πιο εύκολα απο το ουίσκι. Ποσο άσχετο είσαι τελικά ;
Σ αυτο το σημείο κάναμε κι ενα διάλλειμα, γιατί του την έπεσε ο σερβιτόρος γκέι, μπροστα στα ίδια μου τα μάτια, και μάλιστα του έκανε κομπλιμεντα για το άρωμα του. Ενώ, δήθεν τον ρωτούσε λεπτομέρειες για να τελειωποιησει το μακιατο καθοτι ήτο καινούριος και δεν ήξερε, και ήθελε...μα ποσο ήθελε, να τον ευχαριστήσει. Εγω σκέφτηκα,..μα, που το καταλαβε η αδερφη οτι το άρωμα του ειναι τόσο ωραιο;;;τι ατιμος;!

Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα, αλλα επρεπε να φύγουμε καποια στιγμή γιατί το μαγαζι, καλό, χρυσό αλλα δεν ήταν after εκείνη την μέρα. Ήταν Δευτέρα.

Σίγουρα επρεπε να γυρισω νωρις σπίτι μου γιατί την άλλη μέρα δούλευα στο γραφείο μου, οπότε δεν ήμουν σίγουρη τι ήθελα να κάνουμε. Ήθελα να μείνω λίγο ακόμα μαζί του, τόση ασφάλεια και σιγουριά δεν εχω νιώσει ποτέ με ανθρωπο απο το πρώτο λεπτο, κι όχι μονο αλλα και η οικειότητα δεν άργησε να ερθει.. , αλλα επρεπε και να φύγω μη νομίζει ο άνθρωπος οτι του γίνομαι κολλιτσιδα με το Καλησπέρα σας, αν και δεν έμοιαζε να θέλει να με αποχωριστεί ακόμα.

Ξαφνικά με πιάνει τρελή ανάγκη για κατούρημα, επρεπε κάπου  να πάω πραγματικά  δεν άντεχα να κρατηθώ. Απο το μαγαζι ειχαμε φύγει και δε βρίσκαμε κάποια τουαλέτα άμεσα. Του ειπα, θα γυρίσω σπίτι μου, έτσι κι αλλιώς είναι αργά και πρέπει να φυγω. Δεν ήθελε να με αποχωριστεί λέμε, μου το ειπε. Δεν το έκρυψε. Ήταν διατεθειμένος να κάνουμε ότι ήθελα, αρκεί να εμένα λίγο ακόμα. Με ποια δικαιολογία ; Ότι εγώ ακόμα δεν είχα μιλήσει για μένα, και ηθελε κι αυτος να ακούσει κανα δύο κουβέντες μου.  Δεν έκανε πίσω με τίποτα, μου λέει πως θα αντέξεις τόση ώρα δρόμο, και βρήκε την ιδέα.
-Θα σε παω σπίτι μου.
-Σπίτι σου; Δεν είσαι καλα. Αποκλείεται, ξέχνα το.
-Γιατί ; Κοιτα, δεν ειναι σπίτι μου , σπιτι μου, δηλαδή εκει που μένω, είναι της γιαγιάς μου πισω απο το σταθμό . Δεν μένει κανείς εκεί, πανε μόνο οι γονείς μου καμιά φορά και φροντίζουν τον κηπο. Μη σκας, σαν το σπίτι σου,  δεν θα μας ενοχλήσει κανείς.
-Αποκλείεται, μην επιμένεις, έχω και αρχές, τώρα σε γνώρισα δε γίνεται με το καλησπέρα σας, να έρθω σπίτι σου, κι ας είναι και το εξοχικό σου κι ας ειναι και το κοτέτσι σου, δε γίνεται.
-Σε καταλαβαίνω , μου λεει, αλλα τι θα κάνεις ; Αφου υπάρχει ανάγκη, σου υπόσχομαι θα μπούμε μόνο να πας τουαλέτα και θα βγούμε αμέσως, ούτε που θα το καταλάβεις ότι μπήκες. Κι εσύ θα το έκανες αυτο, αν στο ζητούσα.
Καναμε κανα δυο κύκλους στο αμάξι μέχρι να αποφασίσουμε οτι θα μείνω τελικά.
Αν και ένιωθα φοβερή ντροπη, με τα πολλά με έπεισε, αρχισε και η πιεση να γίνεται αφόρητη.. Ας είναι, ...στο σπίτι της γιαγιάς λοιπόν...