Όταν έφυγε από
την ζωή, σκέφτηκα ότι τώρα μπορώ να πίνω ελεύθερα. Δεν χάρηκα αλλά ένιωσα μια
απρόσμενη ανακούφιση. Αυτό το συναίσθημα ήταν που με τρόμαξε. Σκέφτηκα ότι η
Άννι μου, που μπορεί να μην μου μιλούσε πολύ και να είχε πάψει να με αγαπάει
όπως όταν ήμουν μικρή, έφυγε. Έφυγε για πάντα. Δεν θα την ξαναέβλεπα, σαν τον
πατέρα μου. Και εγώ το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ανακούφιση; Μα πως μπόρεσα;
Τι έπαθα;
Αυτές οι
ερωτήσεις αλλά και η άσχημη απόλυση μου όταν το αφεντικό μου κατάλαβε ότι πίνω
πριν τη δουλειά με οδήγησαν στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Ένα άρθρο σε ένα
περιοδικό έγραφε πόσο πολύ σε βοηθούν και δεν σε εκθέτουν και κυρίως δεν σε
κοιτούν παράξενα εκεί. Αποφάσισα να πάω. Τι είχα να χάσω; Ίσως μάλιστα να
μπορούσαν να με βοηθήσουν να διώξω τους εφιάλτες μου που τον τελευταίο καιρό
ενώ έπινα όλο και πιο πολύ δεν έλεγαν να φύγουν. Ήμουν πεπεισμένη πως δεν ήμουν
αλκοολική γιατί είχα λόγο που έπινα, να φύγουν οι εφιάλτες. Όμως όταν έχασα την
μητέρα μου συνειδητοποίησα ότι οι εφιάλτες έχουν γυρίσει αν και εγώ πίνω. Μα τι
συνέβαινε άραγε. Εκεί θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Σίγουρα.
Σήμερα, τρία
χρόνια μετά από εκείνη την απρόσμενη απόφαση μου να ζητήσω βοήθεια χωρίς καν να
είμαι σίγουρη αν έχω πρόβλημα, βεβαιώθηκα. Ήμουν αλκοολική. Έχω να πιω περίπου
δυόμισι χρόνια αν υπολογίσουμε και ένα μικρό μου στραβοπάτημα την πρώτη χρονιά.
Για πρώτη φορά νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου έπειτα από πολλά χρόνια. Πολύ
συχνά βλέπω εφιάλτες και ψάχνω να βρω αλκοόλ αλλά εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Το
μόνο μεθυστικό είναι οι ατελείωτες συζητήσεις και εξομολογήσεις στους ειδικούς
που μετά από τα όσα με δίδαξαν μπορώ να τους αποκαλώ και σωτήρες μου. Μέσα από
αυτές τις συζητήσεις κατάλαβα ότι η μητέρα μου με αγαπούσε, αλλά ήταν τόσο νέα
όταν έχασε την μεγάλη της αγάπη που σοκαρίστηκε και δεν ήξερε πώς να το
αντιμετωπίσει. Φοβήθηκε να συνεχίσει να ζει και γι’ αυτό ζούσε μόνο για να
δουλεύει. Προσπάθησε να αποφύγει κάθε άλλο συναισθηματικό δέσιμο ακόμα και με
εμένα το παιδί της για να μην πληγωθεί πάλι. Δεν την συγχωρώ άλλα πλέον μπορώ
να την καταλάβω. Πέρασα πολλά στη ζωή μου και ούτε που το έμαθε ποτέ, ούτε που
νοιάστηκε. Τελικά δεν ήταν όσο δυνατή πίστευα γιατί εκείνη φοβήθηκε να αντιδράσει
στην μοίρα της και υπέκυψε. Εγώ δεν το έκανα και νιώθω δυνατή και περήφανη γι’
αυτό.
Δεν ξέρω τι θα
είχα απογίνει. Δεν ξέρω καν τι θα κάνω στο μέλλον. Για αρχή θέλω να αναζητήσω
την Τζέιν, να μάθω αν τελικά ζει στο Παρίσι, να μάθω τι κάνει και πως ζει.
Νιώθω περίεργα τώρα που βγαίνω από το ίδρυμα. Φοβάμαι για την πρώτη μου
αντίδραση μπροστά στο αλκοόλ αλλά είμαι αισιόδοξη. Ελπίζω. Άλλωστε είμαι
λογική, έχω έναν στόχο και επειδή είμαι πεισματάρα σαν την Άννι θα τον πετύχω.
Λίντσι
Μόλισμπεργκ
